Het verhaal van Chanda
Chanda leerde ik kennen in Kathmandu. Ze werkt voor solidarity : zoekt adverteerders en verkoopt magazines. Ze krijgt hiervan 40%, wat haar een inkomen geeft van 100 € per maand.
Op haar 15de regelden haar ouders een huwelijk voor haar. Haar man drinkt en is gemeen. Regelmatig slaagt hij haar. Als ze tegen een andere man durft te spreken, is hij kwaad. Ze dacht dat hij haar graag zag, maar ze wist niet wat liefde was, zegt ze me. Na 2,5 jaar huwelijk verlaat hij haar voor een andere vrouw. Ze heeft ondertussen een zoontje van 9 maanden en keert met hem terug naar haar ouders. Haar ouders zijn arm en haar vader heft suikerziekte. De medicijnen kosten veel, en ze besluit in Oman te gaan werken. Haar zoontje is 3,5 jaar wanneer ze vertrekt, en ze ziet hem voor het eerst terug na 4 jaar, wanneer haar vader overlijdt en ze vakantie krijgt om naar de begrafenis te gaan. Het leven in Oman is hard, ze doet het huishouden voor een gezin van 14 mensen: koken, kuisen, wassen,… Om in Oman te kunnen gaan werken, betalen de Nepalezen eerst al veel geld aan een agent. Voor mannen 800€, voor vrouwen 400€. Velen moeten geld lenen en hebben hoge intresten. En de agenten zijn niet altijd eerlijk over hoeveel ze zullen verdienen. Ze hebben geen vakantiedagen: ze werken 7 op 7, en meestal 12 uur per dag voor 500€ per maand. Ze is actief in een Nepalese vrouwenorganisatie in Oman. Vrouwen worden er niet altijd even kosher behandeld door hun werkgevers. Op een bepaald moment is er een meisje dat geslagen en verminkt is, ze brengt haar naar het ziekenhuis en besluit haar te verzorgen. Ze protesteert tegen deze situaties, maar haar baas is hier niet zo gelukkig mee, en ontslaat haar. Ze besluit terug te gaan naar Nepal, en te werken voor het solidarity magazine. Van het geld dat ze hiermee verdient, betaalt ze de studies van haar jongere zusje en stuurt ze geld naar haar moeder en zoontje. Ze wil graag haar zoontje bij haar, maar het leven in de stad is veel duurder. Ze is nu aan het uitkijken voor een school in de buurt, en hoopt hem over 2 maanden bij haar te kunnen hebben.
Al deze tegenslagen hebben haar niet klein gekregen. Met toewijding werkt ze voor de krant, daarnaast doet ze sociaal werk en strijdt ze voor vrouwenrechten. En ze schrijft liederen… op een avondje uit liet ze mij ervan meegenieten.
En 2 verhalen van vrouwen uit het PLA kamp:
Nabina
Nabina is 27 jaar, en sinds 7 jaar bij PLA. Ze is commandant van een brigade. Ze komt uit een gezin met 5 zonen en 2 dochters. Haar ouders waren ook actief in CPN(Maoist). "De Peoples War is begonnen tijdens mijn studententijd. Ik las erover en was vooral bezig met discriminatie van vrouwen, en besloot daarom bij PLA te gaan. Veel partijen spreken over ‘discriminatie’, maar de Maoisten spreken er niet alleen over, ze doen ook aan preventie van de klassieke discriminatie en van vrouwendiscriminatie. De Nepalese overheid ziet vrouwen alleen als babymachines. Ze krijgen geen educatie, leren geen capaciteiten. Ze doen enkel het huishouden."
Binnen PLA ondervindt ze geen discriminatie. Als er al enige discriminatie zou zijn, dan is het niet te wijten aan de maoïstische visie, maar door een overblijfsel van het traditionele denken over vrouwen. De mentaliteit in de samenleving is moeilijk te veranderen, het neemt lange tijd, maar ze hebben een lange termijn visie, die ze willen bereiken door educatie van vrouwen en capacitybuilding.
Ze is zelf getrouwd, maar heeft geen kinderen. Haar man is artiest, hij werkt in het cultureel programma van PLA. Mijn laatste avond in Thila, was ik getuige van het culturele programma. Enerzijds is het ontspanning, en anderzijds is het ook educatie. De liederen gaan over samenwerken, en het overboord gooien van tradities die de ontwikkeling in de weg staan (zoals de mannen die de hele dag zitten te roken, en de vrouw alleen laten werken).
Samgena
Samgena is 24 en Bataljon Commander. Ze is weduwe : verloor haar man 2 jaar geleden, na 7 maanden huwelijk, in de oorlog. 11 jaar geleden besloot ze bij de partij te gaan.
Haar ouders waren boeren en begrepen haar beslissing niet, ze waren bang dat ze zou sterven. Ondertussen accepteren ze haar keuze en geven haar steun en inspiratie. Ze zegt dat ze geen educatie hadden en niet wisten wat de maoïstische revolutie betekende, maar dat ze dit ondertussen weten.
Ze was slechts een tiener, maar zegt dat ze wist wat ze deed. Ze las over de maoïsten, hoorde hen spreken over vrouwendiscriminatie en ze geloofde dat de maoïsten de samenleving kunnen veranderen. Nog steeds gelooft ze dat er maar 1 partij is die de discriminatie van kasten en gender kan laten verdwijnen.
Samgena: "De overheid en de samenleving ziet vrouwen als 2de rangburgers, slechts goed voor de productie van kinderen. Ze zijn poppen die gebruikt worden en weer weggegooid. Maoïsten geven vrouwen educatie en kansen. Niet alleen binnen de beweging spelen ze een bevrijdende rol, maar ook buiten de partij. Er is een groot verschil tussen 11 jaar geleden en nu. Ook al is het moeilijk deze traditionele situatie te veranderen. Eerst en vooral moet er educatie voor alle vrouwen komen, ook voor oudere vrouwen. Verder streven we naar een
mentaliteitsverandering. De partij heeft hierin een voorbeeldfunctie. Er is binnen de partij geen verschil, slechts biologische verschillen. We hebben hetzelfde inkomen, behalve wanneer er een vrouw bevalt, dan krijgt zij meer faciliteiten. Er is geen vaste regel ivm bevallingsverlof. Vanaf 6 maanden zwanger blijft de vrouw thuis, en nadien blijft ze bij het kind zolang nodig."
Toen ik na mijn trip terug voorbij het kamp kwam, hoorde ik dat Samgena naar Kathmandu vertrokken was. Ze was opgeroepen om in het Interim Parlement te gaan zetelen.
De redenen die partijleden mij gaven om bij de partij te gaan, waren: omdat ze de discriminatie beu waren, ze vrijheid willen en een meer gelijke samenleving. Omdat ze over het communisme hoorden, en geloven dat dit de uitweg is voor hen. Er waren ook verschillenden die uit wraak bij de partij zijn gegaan: omdat ze zelf, of een familielid, te lijden hadden onder de repressie van de koning.
Dit is momenteel mijn laatste weblog berichtje... Mogelijk schrijf ik verder wanneer ik in Belgie terugben, want heb nog wat nota’s, maar hier is het niet altijd gemakkelijk om op het net te geraken. De elektriciteit wordt regelmatig afgesloten want ze verkopen hier hun elektriciteit aan India, en hebben dan niet genoeg elektriciteit. Deze week al 3 keer, elke dag 3 uur: van 18u tot 21u.
En ik wil nog effe vakantie nemen voor ik terugben :)
Chanda leerde ik kennen in Kathmandu. Ze werkt voor solidarity : zoekt adverteerders en verkoopt magazines. Ze krijgt hiervan 40%, wat haar een inkomen geeft van 100 € per maand.
Op haar 15de regelden haar ouders een huwelijk voor haar. Haar man drinkt en is gemeen. Regelmatig slaagt hij haar. Als ze tegen een andere man durft te spreken, is hij kwaad. Ze dacht dat hij haar graag zag, maar ze wist niet wat liefde was, zegt ze me. Na 2,5 jaar huwelijk verlaat hij haar voor een andere vrouw. Ze heeft ondertussen een zoontje van 9 maanden en keert met hem terug naar haar ouders. Haar ouders zijn arm en haar vader heft suikerziekte. De medicijnen kosten veel, en ze besluit in Oman te gaan werken. Haar zoontje is 3,5 jaar wanneer ze vertrekt, en ze ziet hem voor het eerst terug na 4 jaar, wanneer haar vader overlijdt en ze vakantie krijgt om naar de begrafenis te gaan. Het leven in Oman is hard, ze doet het huishouden voor een gezin van 14 mensen: koken, kuisen, wassen,… Om in Oman te kunnen gaan werken, betalen de Nepalezen eerst al veel geld aan een agent. Voor mannen 800€, voor vrouwen 400€. Velen moeten geld lenen en hebben hoge intresten. En de agenten zijn niet altijd eerlijk over hoeveel ze zullen verdienen. Ze hebben geen vakantiedagen: ze werken 7 op 7, en meestal 12 uur per dag voor 500€ per maand. Ze is actief in een Nepalese vrouwenorganisatie in Oman. Vrouwen worden er niet altijd even kosher behandeld door hun werkgevers. Op een bepaald moment is er een meisje dat geslagen en verminkt is, ze brengt haar naar het ziekenhuis en besluit haar te verzorgen. Ze protesteert tegen deze situaties, maar haar baas is hier niet zo gelukkig mee, en ontslaat haar. Ze besluit terug te gaan naar Nepal, en te werken voor het solidarity magazine. Van het geld dat ze hiermee verdient, betaalt ze de studies van haar jongere zusje en stuurt ze geld naar haar moeder en zoontje. Ze wil graag haar zoontje bij haar, maar het leven in de stad is veel duurder. Ze is nu aan het uitkijken voor een school in de buurt, en hoopt hem over 2 maanden bij haar te kunnen hebben.
Al deze tegenslagen hebben haar niet klein gekregen. Met toewijding werkt ze voor de krant, daarnaast doet ze sociaal werk en strijdt ze voor vrouwenrechten. En ze schrijft liederen… op een avondje uit liet ze mij ervan meegenieten.
En 2 verhalen van vrouwen uit het PLA kamp:
Nabina
Nabina is 27 jaar, en sinds 7 jaar bij PLA. Ze is commandant van een brigade. Ze komt uit een gezin met 5 zonen en 2 dochters. Haar ouders waren ook actief in CPN(Maoist). "De Peoples War is begonnen tijdens mijn studententijd. Ik las erover en was vooral bezig met discriminatie van vrouwen, en besloot daarom bij PLA te gaan. Veel partijen spreken over ‘discriminatie’, maar de Maoisten spreken er niet alleen over, ze doen ook aan preventie van de klassieke discriminatie en van vrouwendiscriminatie. De Nepalese overheid ziet vrouwen alleen als babymachines. Ze krijgen geen educatie, leren geen capaciteiten. Ze doen enkel het huishouden."
Binnen PLA ondervindt ze geen discriminatie. Als er al enige discriminatie zou zijn, dan is het niet te wijten aan de maoïstische visie, maar door een overblijfsel van het traditionele denken over vrouwen. De mentaliteit in de samenleving is moeilijk te veranderen, het neemt lange tijd, maar ze hebben een lange termijn visie, die ze willen bereiken door educatie van vrouwen en capacitybuilding.
Ze is zelf getrouwd, maar heeft geen kinderen. Haar man is artiest, hij werkt in het cultureel programma van PLA. Mijn laatste avond in Thila, was ik getuige van het culturele programma. Enerzijds is het ontspanning, en anderzijds is het ook educatie. De liederen gaan over samenwerken, en het overboord gooien van tradities die de ontwikkeling in de weg staan (zoals de mannen die de hele dag zitten te roken, en de vrouw alleen laten werken).
Samgena
Samgena is 24 en Bataljon Commander. Ze is weduwe : verloor haar man 2 jaar geleden, na 7 maanden huwelijk, in de oorlog. 11 jaar geleden besloot ze bij de partij te gaan.
Haar ouders waren boeren en begrepen haar beslissing niet, ze waren bang dat ze zou sterven. Ondertussen accepteren ze haar keuze en geven haar steun en inspiratie. Ze zegt dat ze geen educatie hadden en niet wisten wat de maoïstische revolutie betekende, maar dat ze dit ondertussen weten.
Ze was slechts een tiener, maar zegt dat ze wist wat ze deed. Ze las over de maoïsten, hoorde hen spreken over vrouwendiscriminatie en ze geloofde dat de maoïsten de samenleving kunnen veranderen. Nog steeds gelooft ze dat er maar 1 partij is die de discriminatie van kasten en gender kan laten verdwijnen.
Samgena: "De overheid en de samenleving ziet vrouwen als 2de rangburgers, slechts goed voor de productie van kinderen. Ze zijn poppen die gebruikt worden en weer weggegooid. Maoïsten geven vrouwen educatie en kansen. Niet alleen binnen de beweging spelen ze een bevrijdende rol, maar ook buiten de partij. Er is een groot verschil tussen 11 jaar geleden en nu. Ook al is het moeilijk deze traditionele situatie te veranderen. Eerst en vooral moet er educatie voor alle vrouwen komen, ook voor oudere vrouwen. Verder streven we naar een
mentaliteitsverandering. De partij heeft hierin een voorbeeldfunctie. Er is binnen de partij geen verschil, slechts biologische verschillen. We hebben hetzelfde inkomen, behalve wanneer er een vrouw bevalt, dan krijgt zij meer faciliteiten. Er is geen vaste regel ivm bevallingsverlof. Vanaf 6 maanden zwanger blijft de vrouw thuis, en nadien blijft ze bij het kind zolang nodig."Toen ik na mijn trip terug voorbij het kamp kwam, hoorde ik dat Samgena naar Kathmandu vertrokken was. Ze was opgeroepen om in het Interim Parlement te gaan zetelen.
De redenen die partijleden mij gaven om bij de partij te gaan, waren: omdat ze de discriminatie beu waren, ze vrijheid willen en een meer gelijke samenleving. Omdat ze over het communisme hoorden, en geloven dat dit de uitweg is voor hen. Er waren ook verschillenden die uit wraak bij de partij zijn gegaan: omdat ze zelf, of een familielid, te lijden hadden onder de repressie van de koning.
Dit is momenteel mijn laatste weblog berichtje... Mogelijk schrijf ik verder wanneer ik in Belgie terugben, want heb nog wat nota’s, maar hier is het niet altijd gemakkelijk om op het net te geraken. De elektriciteit wordt regelmatig afgesloten want ze verkopen hier hun elektriciteit aan India, en hebben dan niet genoeg elektriciteit. Deze week al 3 keer, elke dag 3 uur: van 18u tot 21u.
En ik wil nog effe vakantie nemen voor ik terugben :)
No comments:
Post a Comment