Toch nog een berichtje vanuit Nepal...
Ben sinds gisteren terug in KTM. Eerst nog een dagje bij Laxmi & Kapil in Chitwan doorgebracht om afscheid te nemen.
Wil hier nog effe berichten over de onrust momenteel in de Terai-regio. Vandaag is het de 20ste dag van de onrusten. Ik probeer al een tijdje te weten te komen waar het juist over gaat, maar dat is niet zo eenvoudig. Ik begin er nu stilaan een beetje van te snappen denk ik. Er zijn verschillende groeperingen die momenteel protesteren. Een groep die afgesplitst is van de maoisten, een groep die daarvan afgesplitst is, een brede groep civil society en een groep royalisten - verspreid onder de andere groepen. Ze eisen meer onafhankelijkheid en zijn niet akkoord met de interim constitutie en het interimparlement hoe het nu opgesteld is. Ze willen meer vertegenwoordiging van hun regio in het parlement. Dit zou echter nadelig zijn voor de minder bevolkte regio's, zoals in de Himalaya. Omdat de groepen zo divers zijn, en er geen centrale organisatie van de opstand is, heeft dit al geleid tot redelijk extreme situaties. Er is meer materiele schade aangericht in deze 20 dagen dan in de 11 jaar burgeroorlog. En er zijn al 18 doden gevallen.
De interimoverheid wil de situatie zo snel mogelijk oplossen want deze situatie is heel slecht voor het vredesproces, en er is sprake van een federaal Nepal. Het probleem is dat de royalisten helemaal geen vrede willen. Ondertussen zijn er ook 3 ministers van de voormalige regering gearresteerd. De koning zelf echter niet. Hoewel hij geen politieke functie mag uitoefenen, heeft hij nog steeds veel macht.
Monday, February 5, 2007
Tuesday, January 30, 2007
Het verhaal van Chanda
Chanda leerde ik kennen in Kathmandu. Ze werkt voor solidarity : zoekt adverteerders en verkoopt magazines. Ze krijgt hiervan 40%, wat haar een inkomen geeft van 100 € per maand.
Op haar 15de regelden haar ouders een huwelijk voor haar. Haar man drinkt en is gemeen. Regelmatig slaagt hij haar. Als ze tegen een andere man durft te spreken, is hij kwaad. Ze dacht dat hij haar graag zag, maar ze wist niet wat liefde was, zegt ze me. Na 2,5 jaar huwelijk verlaat hij haar voor een andere vrouw. Ze heeft ondertussen een zoontje van 9 maanden en keert met hem terug naar haar ouders. Haar ouders zijn arm en haar vader heft suikerziekte. De medicijnen kosten veel, en ze besluit in Oman te gaan werken. Haar zoontje is 3,5 jaar wanneer ze vertrekt, en ze ziet hem voor het eerst terug na 4 jaar, wanneer haar vader overlijdt en ze vakantie krijgt om naar de begrafenis te gaan. Het leven in Oman is hard, ze doet het huishouden voor een gezin van 14 mensen: koken, kuisen, wassen,… Om in Oman te kunnen gaan werken, betalen de Nepalezen eerst al veel geld aan een agent. Voor mannen 800€, voor vrouwen 400€. Velen moeten geld lenen en hebben hoge intresten. En de agenten zijn niet altijd eerlijk over hoeveel ze zullen verdienen. Ze hebben geen vakantiedagen: ze werken 7 op 7, en meestal 12 uur per dag voor 500€ per maand. Ze is actief in een Nepalese vrouwenorganisatie in Oman. Vrouwen worden er niet altijd even kosher behandeld door hun werkgevers. Op een bepaald moment is er een meisje dat geslagen en verminkt is, ze brengt haar naar het ziekenhuis en besluit haar te verzorgen. Ze protesteert tegen deze situaties, maar haar baas is hier niet zo gelukkig mee, en ontslaat haar. Ze besluit terug te gaan naar Nepal, en te werken voor het solidarity magazine. Van het geld dat ze hiermee verdient, betaalt ze de studies van haar jongere zusje en stuurt ze geld naar haar moeder en zoontje. Ze wil graag haar zoontje bij haar, maar het leven in de stad is veel duurder. Ze is nu aan het uitkijken voor een school in de buurt, en hoopt hem over 2 maanden bij haar te kunnen hebben.
Al deze tegenslagen hebben haar niet klein gekregen. Met toewijding werkt ze voor de krant, daarnaast doet ze sociaal werk en strijdt ze voor vrouwenrechten. En ze schrijft liederen… op een avondje uit liet ze mij ervan meegenieten.
En 2 verhalen van vrouwen uit het PLA kamp:
Nabina
Nabina is 27 jaar, en sinds 7 jaar bij PLA. Ze is commandant van een brigade. Ze komt uit een gezin met 5 zonen en 2 dochters. Haar ouders waren ook actief in CPN(Maoist). "De Peoples War is begonnen tijdens mijn studententijd. Ik las erover en was vooral bezig met discriminatie van vrouwen, en besloot daarom bij PLA te gaan. Veel partijen spreken over ‘discriminatie’, maar de Maoisten spreken er niet alleen over, ze doen ook aan preventie van de klassieke discriminatie en van vrouwendiscriminatie. De Nepalese overheid ziet vrouwen alleen als babymachines. Ze krijgen geen educatie, leren geen capaciteiten. Ze doen enkel het huishouden."
Binnen PLA ondervindt ze geen discriminatie. Als er al enige discriminatie zou zijn, dan is het niet te wijten aan de maoïstische visie, maar door een overblijfsel van het traditionele denken over vrouwen. De mentaliteit in de samenleving is moeilijk te veranderen, het neemt lange tijd, maar ze hebben een lange termijn visie, die ze willen bereiken door educatie van vrouwen en capacitybuilding.
Ze is zelf getrouwd, maar heeft geen kinderen. Haar man is artiest, hij werkt in het cultureel programma van PLA. Mijn laatste avond in Thila, was ik getuige van het culturele programma. Enerzijds is het ontspanning, en anderzijds is het ook educatie. De liederen gaan over samenwerken, en het overboord gooien van tradities die de ontwikkeling in de weg staan (zoals de mannen die de hele dag zitten te roken, en de vrouw alleen laten werken).
Samgena
Samgena is 24 en Bataljon Commander. Ze is weduwe : verloor haar man 2 jaar geleden, na 7 maanden huwelijk, in de oorlog. 11 jaar geleden besloot ze bij de partij te gaan.
Haar ouders waren boeren en begrepen haar beslissing niet, ze waren bang dat ze zou sterven. Ondertussen accepteren ze haar keuze en geven haar steun en inspiratie. Ze zegt dat ze geen educatie hadden en niet wisten wat de maoïstische revolutie betekende, maar dat ze dit ondertussen weten.
Ze was slechts een tiener, maar zegt dat ze wist wat ze deed. Ze las over de maoïsten, hoorde hen spreken over vrouwendiscriminatie en ze geloofde dat de maoïsten de samenleving kunnen veranderen. Nog steeds gelooft ze dat er maar 1 partij is die de discriminatie van kasten en gender kan laten verdwijnen.
Samgena: "De overheid en de samenleving ziet vrouwen als 2de rangburgers, slechts goed voor de productie van kinderen. Ze zijn poppen die gebruikt worden en weer weggegooid. Maoïsten geven vrouwen educatie en kansen. Niet alleen binnen de beweging spelen ze een bevrijdende rol, maar ook buiten de partij. Er is een groot verschil tussen 11 jaar geleden en nu. Ook al is het moeilijk deze traditionele situatie te veranderen. Eerst en vooral moet er educatie voor alle vrouwen komen, ook voor oudere vrouwen. Verder streven we naar een
mentaliteitsverandering. De partij heeft hierin een voorbeeldfunctie. Er is binnen de partij geen verschil, slechts biologische verschillen. We hebben hetzelfde inkomen, behalve wanneer er een vrouw bevalt, dan krijgt zij meer faciliteiten. Er is geen vaste regel ivm bevallingsverlof. Vanaf 6 maanden zwanger blijft de vrouw thuis, en nadien blijft ze bij het kind zolang nodig."
Toen ik na mijn trip terug voorbij het kamp kwam, hoorde ik dat Samgena naar Kathmandu vertrokken was. Ze was opgeroepen om in het Interim Parlement te gaan zetelen.
De redenen die partijleden mij gaven om bij de partij te gaan, waren: omdat ze de discriminatie beu waren, ze vrijheid willen en een meer gelijke samenleving. Omdat ze over het communisme hoorden, en geloven dat dit de uitweg is voor hen. Er waren ook verschillenden die uit wraak bij de partij zijn gegaan: omdat ze zelf, of een familielid, te lijden hadden onder de repressie van de koning.
Dit is momenteel mijn laatste weblog berichtje... Mogelijk schrijf ik verder wanneer ik in Belgie terugben, want heb nog wat nota’s, maar hier is het niet altijd gemakkelijk om op het net te geraken. De elektriciteit wordt regelmatig afgesloten want ze verkopen hier hun elektriciteit aan India, en hebben dan niet genoeg elektriciteit. Deze week al 3 keer, elke dag 3 uur: van 18u tot 21u.
En ik wil nog effe vakantie nemen voor ik terugben :)
Chanda leerde ik kennen in Kathmandu. Ze werkt voor solidarity : zoekt adverteerders en verkoopt magazines. Ze krijgt hiervan 40%, wat haar een inkomen geeft van 100 € per maand.
Op haar 15de regelden haar ouders een huwelijk voor haar. Haar man drinkt en is gemeen. Regelmatig slaagt hij haar. Als ze tegen een andere man durft te spreken, is hij kwaad. Ze dacht dat hij haar graag zag, maar ze wist niet wat liefde was, zegt ze me. Na 2,5 jaar huwelijk verlaat hij haar voor een andere vrouw. Ze heeft ondertussen een zoontje van 9 maanden en keert met hem terug naar haar ouders. Haar ouders zijn arm en haar vader heft suikerziekte. De medicijnen kosten veel, en ze besluit in Oman te gaan werken. Haar zoontje is 3,5 jaar wanneer ze vertrekt, en ze ziet hem voor het eerst terug na 4 jaar, wanneer haar vader overlijdt en ze vakantie krijgt om naar de begrafenis te gaan. Het leven in Oman is hard, ze doet het huishouden voor een gezin van 14 mensen: koken, kuisen, wassen,… Om in Oman te kunnen gaan werken, betalen de Nepalezen eerst al veel geld aan een agent. Voor mannen 800€, voor vrouwen 400€. Velen moeten geld lenen en hebben hoge intresten. En de agenten zijn niet altijd eerlijk over hoeveel ze zullen verdienen. Ze hebben geen vakantiedagen: ze werken 7 op 7, en meestal 12 uur per dag voor 500€ per maand. Ze is actief in een Nepalese vrouwenorganisatie in Oman. Vrouwen worden er niet altijd even kosher behandeld door hun werkgevers. Op een bepaald moment is er een meisje dat geslagen en verminkt is, ze brengt haar naar het ziekenhuis en besluit haar te verzorgen. Ze protesteert tegen deze situaties, maar haar baas is hier niet zo gelukkig mee, en ontslaat haar. Ze besluit terug te gaan naar Nepal, en te werken voor het solidarity magazine. Van het geld dat ze hiermee verdient, betaalt ze de studies van haar jongere zusje en stuurt ze geld naar haar moeder en zoontje. Ze wil graag haar zoontje bij haar, maar het leven in de stad is veel duurder. Ze is nu aan het uitkijken voor een school in de buurt, en hoopt hem over 2 maanden bij haar te kunnen hebben.
Al deze tegenslagen hebben haar niet klein gekregen. Met toewijding werkt ze voor de krant, daarnaast doet ze sociaal werk en strijdt ze voor vrouwenrechten. En ze schrijft liederen… op een avondje uit liet ze mij ervan meegenieten.
En 2 verhalen van vrouwen uit het PLA kamp:
Nabina
Nabina is 27 jaar, en sinds 7 jaar bij PLA. Ze is commandant van een brigade. Ze komt uit een gezin met 5 zonen en 2 dochters. Haar ouders waren ook actief in CPN(Maoist). "De Peoples War is begonnen tijdens mijn studententijd. Ik las erover en was vooral bezig met discriminatie van vrouwen, en besloot daarom bij PLA te gaan. Veel partijen spreken over ‘discriminatie’, maar de Maoisten spreken er niet alleen over, ze doen ook aan preventie van de klassieke discriminatie en van vrouwendiscriminatie. De Nepalese overheid ziet vrouwen alleen als babymachines. Ze krijgen geen educatie, leren geen capaciteiten. Ze doen enkel het huishouden."
Binnen PLA ondervindt ze geen discriminatie. Als er al enige discriminatie zou zijn, dan is het niet te wijten aan de maoïstische visie, maar door een overblijfsel van het traditionele denken over vrouwen. De mentaliteit in de samenleving is moeilijk te veranderen, het neemt lange tijd, maar ze hebben een lange termijn visie, die ze willen bereiken door educatie van vrouwen en capacitybuilding.
Ze is zelf getrouwd, maar heeft geen kinderen. Haar man is artiest, hij werkt in het cultureel programma van PLA. Mijn laatste avond in Thila, was ik getuige van het culturele programma. Enerzijds is het ontspanning, en anderzijds is het ook educatie. De liederen gaan over samenwerken, en het overboord gooien van tradities die de ontwikkeling in de weg staan (zoals de mannen die de hele dag zitten te roken, en de vrouw alleen laten werken).
Samgena
Samgena is 24 en Bataljon Commander. Ze is weduwe : verloor haar man 2 jaar geleden, na 7 maanden huwelijk, in de oorlog. 11 jaar geleden besloot ze bij de partij te gaan.
Haar ouders waren boeren en begrepen haar beslissing niet, ze waren bang dat ze zou sterven. Ondertussen accepteren ze haar keuze en geven haar steun en inspiratie. Ze zegt dat ze geen educatie hadden en niet wisten wat de maoïstische revolutie betekende, maar dat ze dit ondertussen weten.
Ze was slechts een tiener, maar zegt dat ze wist wat ze deed. Ze las over de maoïsten, hoorde hen spreken over vrouwendiscriminatie en ze geloofde dat de maoïsten de samenleving kunnen veranderen. Nog steeds gelooft ze dat er maar 1 partij is die de discriminatie van kasten en gender kan laten verdwijnen.
Samgena: "De overheid en de samenleving ziet vrouwen als 2de rangburgers, slechts goed voor de productie van kinderen. Ze zijn poppen die gebruikt worden en weer weggegooid. Maoïsten geven vrouwen educatie en kansen. Niet alleen binnen de beweging spelen ze een bevrijdende rol, maar ook buiten de partij. Er is een groot verschil tussen 11 jaar geleden en nu. Ook al is het moeilijk deze traditionele situatie te veranderen. Eerst en vooral moet er educatie voor alle vrouwen komen, ook voor oudere vrouwen. Verder streven we naar een
mentaliteitsverandering. De partij heeft hierin een voorbeeldfunctie. Er is binnen de partij geen verschil, slechts biologische verschillen. We hebben hetzelfde inkomen, behalve wanneer er een vrouw bevalt, dan krijgt zij meer faciliteiten. Er is geen vaste regel ivm bevallingsverlof. Vanaf 6 maanden zwanger blijft de vrouw thuis, en nadien blijft ze bij het kind zolang nodig."Toen ik na mijn trip terug voorbij het kamp kwam, hoorde ik dat Samgena naar Kathmandu vertrokken was. Ze was opgeroepen om in het Interim Parlement te gaan zetelen.
De redenen die partijleden mij gaven om bij de partij te gaan, waren: omdat ze de discriminatie beu waren, ze vrijheid willen en een meer gelijke samenleving. Omdat ze over het communisme hoorden, en geloven dat dit de uitweg is voor hen. Er waren ook verschillenden die uit wraak bij de partij zijn gegaan: omdat ze zelf, of een familielid, te lijden hadden onder de repressie van de koning.
Dit is momenteel mijn laatste weblog berichtje... Mogelijk schrijf ik verder wanneer ik in Belgie terugben, want heb nog wat nota’s, maar hier is het niet altijd gemakkelijk om op het net te geraken. De elektriciteit wordt regelmatig afgesloten want ze verkopen hier hun elektriciteit aan India, en hebben dan niet genoeg elektriciteit. Deze week al 3 keer, elke dag 3 uur: van 18u tot 21u.
En ik wil nog effe vakantie nemen voor ik terugben :)
Saturday, January 20, 2007
Ja! Hier ben ik weer :)
Na 10 dagen in de 'remoted area' Rolpa, had ik effe een paar dagen nodig om te bekomen.
Ik ben vertrokken samen met Prakash, een journalist die de streek kent. Voor hem was het ook interessant om erheen te gaan want hij wou een reportage maken over die streek. Toen ik vertrok, wist ik niet goed wat er ging gebeuren, en had het gevoel dat de plannen wel eens veranderden. De reis verliep heel anders dan ik me voorgesteld had.
We reisden 2 dagen met de lokale bus. De eerste dag had ik eerst een stoel die niet vastzat en die de hele tijd als een schommel op en neer wipte. Na een uur kwam (chance!) een andere stoel vrij. Op deze bus reisde ook een geit mee. :) De volgende dag waren het kippen.
Na enkele uren reden we door een kamp. Prakash besloot hier uit te stappen, want het zou volgens hem een interessante reportage zijn. Het bleek een kamp van PLA te zijn: het Peoples Liberation Army, de maoisten dus. Heb daar gesprekken gehad met vooral vrouwelijke milities. De komende dagen zal ik regelmatig een verhaal van iemand op de site zetten.
De sfeer in het kamp was heel familiair en gemoedelijk. Had niet het gevoel in een legerbasis te zijn. Terwijl we daar waren, kwam UN op b
ezoek in het kamp, want hier zouden twee containers om de wapens in op te bergen, komen. In het vredesakkoord staat namelijk dat PLA zijn wapens moet opbergen voordat CPN(Maoist) in de interimregering mag stappen.
Aangezien ik een (redelijk) goede camera heb, had mijn vriend gevraagd of ik foto's wou trekken van het gebeuren. Ik vermoed dat de komst van de UN helikopter de reden was voor zijn bezoek aan dit kamp. :)
Grappig was dat ik mee werd uitgenodigd om thee te drinken door de Maoïstisch leider... Heel lief, maar die mannen van UN vroegen zich af wie ik was, en tja... wie ben ik eigenlijk? :)) Een toerist die rondhangt in een legerkamp... beetje rare combinatie (lol).
De UN verantwoordelijke van Recovery en Reïntegration heeft me
gevraagd om hem te contacteren wanneer ik terug in KTM ben. Hij had namelijk te weinig tijd in het kamp om te onderzoeken wat de PLA'ers nodig hebben om terug in het gewone dagelijkse leven te integreren. Niet dat ik dat nu weet na een paar dagen daar, maar zal mss op een paar vragen kunnen antwoorden...
Na het kamp gingen we naar Thila. Hier ontmoette ik de vrouwen van de vrouwenorganisatie. Zij vertelden me dat ze vooral rondreizen in de regio, en vrouwen bewust maken van hun situatie, ze proberen te stimuleren voor familieplanning,... Familieplanning is hier echt een issue. Niet alleen is de bevolking hier ongelooflijk snel aangegroeid (van 5 miljoen 20 jaar geleden, naar 25 miljoen nu), maar de vrouwen lijden hieronder: fysiek, tijdsintensief,... Ze raden ook aan niet te vroeg te huwen. Pas vanaf 18 jaar voor meisjes en 22 voor jongens.
Hier en daar zag ik wel mannen die de was deden, of water haalden, of kookten,... en algemeen zeiden ze me dat er hier minder discriminatie was, maar ze gaven toe dat mentaliteit veranderen moeilijk is en traag gaat. In PLA daarentegen beweren alle vrouwen dat er geen discriminatie is. Ze doen allen dezelfde taken. Er bestaan wel strenge regels in verband met sexualiteit binnen PLA. Verboden voor het huwelijk. Ze mogen wel een liefje hebben, maar dat moet binnen de perken blijven. Door verder in Rolpa te trekken, zag ik dat PLA niet alleen in kampen zitten, veel van hen leven in dorpen. Je kan ze herkennen aan hun typische jassen :). Zelf ben ik momenteel ook eigenaar van zo'n jas... Was namelijk mijn jas (die ik hier gekocht had omdat het zo koud was) in een hotel vergeten, en heb van PLA een nieuwe jas gekregen. En een sjaal ook.
Rolpa heeft een autonome regering die probeert zelf de streek te ontwikkelen. Ze werken samen m
et GTZ (duitse bilaterale hulp) en nog enkele NGO's. Ze hebben in samenwerking met de 2 buurdistricten, besloten een ziekenhuis te bouwen. En ze zijn bezig met de aanleg van een weg. Onderweg in deze streek vertelden ze me vol trots dat de weg waarop we reden door hen gemaakt was. Ik (met mijn westerse logica) dacht dat ze bedoelden dat ze de weg meer effen gemaakt hadden. Nadien bleek echter dat er helemaal geen weg was - dat alles in deze streek te voet gedaan werd. :)Momenteel is er 45 kilometer van de weg af, en ze zijn van plan 93 kilometer aan te leggen. Naar het ziekenhuis was dus nog geen weg. Van Thila naar daar zou 4u wandelen zijn, beweerden ze eerst. Daarna zeiden ze dat het voor ons 5u en half zou zijn. Wel, ik heb er 7 uur over gedaan. Het begon met een vreselijke klim omhoog: stel u voor 2u lang onregelmatige trappen lopen. Ik was dood toen in de eerste berg op was... bleek dat we er nog 1 over moesten. En na deze bleek dat we volledig moesten afdalen in het dal en dan terug een berg op moesten! Ik heb mij die dag regelmatig afgevraagd: "WAAROM DOEN MENSEN DIT VOOR HUN PLEZIER??" :) NO way dat ik hier in Nepal ga trekken, ook al beweerd iedereen "in Nepal moet ge getrokken hebben".
De terugweg was wel helemaal anders... Deze keer in 6 uur, en omdat ik wist w
at er zou komen, was ik minder gefrustreerd. En deze keer meer tala (dalen) dan mati (stijgen). Van deze wandeling heb ik echt genoten. Prakash en Bartaman (onze gids) hebben me een nepalees liedje aangeleerd onderweg. Bartaman is trouwens 19 jaar, en heeft een flink litteken van een schotwond op zijn arm. Geraakt door Royal Army met een Belgisch wapen. Dit krijg je meestal wel te horen als ze weten dat je van België komt: de wapens die onze regering leverde aan de koning en zijn leger.
Ondertussen dus terug in Pokhara. Het solidarity-team organiseerde hier een programma over toerisme, en ik kreeg de avond ervoor te horen dat er van mij verwacht werd dat ik een speech zou houden over de uitdagingen voor toerisme in Nepal. Hm - heb het er wel o.k. vanaf gebracht, denk ik :) En de volgende dag had ik een interview voor een krant over mijn ervaring in Rolpa... Begin hier stilaan een beroemdheid te worden ;-)
Na 10 dagen in de 'remoted area' Rolpa, had ik effe een paar dagen nodig om te bekomen.
Ik ben vertrokken samen met Prakash, een journalist die de streek kent. Voor hem was het ook interessant om erheen te gaan want hij wou een reportage maken over die streek. Toen ik vertrok, wist ik niet goed wat er ging gebeuren, en had het gevoel dat de plannen wel eens veranderden. De reis verliep heel anders dan ik me voorgesteld had. We reisden 2 dagen met de lokale bus. De eerste dag had ik eerst een stoel die niet vastzat en die de hele tijd als een schommel op en neer wipte. Na een uur kwam (chance!) een andere stoel vrij. Op deze bus reisde ook een geit mee. :) De volgende dag waren het kippen.
Na enkele uren reden we door een kamp. Prakash besloot hier uit te stappen, want het zou volgens hem een interessante reportage zijn. Het bleek een kamp van PLA te zijn: het Peoples Liberation Army, de maoisten dus. Heb daar gesprekken gehad met vooral vrouwelijke milities. De komende dagen zal ik regelmatig een verhaal van iemand op de site zetten.De sfeer in het kamp was heel familiair en gemoedelijk. Had niet het gevoel in een legerbasis te zijn. Terwijl we daar waren, kwam UN op b
ezoek in het kamp, want hier zouden twee containers om de wapens in op te bergen, komen. In het vredesakkoord staat namelijk dat PLA zijn wapens moet opbergen voordat CPN(Maoist) in de interimregering mag stappen.Aangezien ik een (redelijk) goede camera heb, had mijn vriend gevraagd of ik foto's wou trekken van het gebeuren. Ik vermoed dat de komst van de UN helikopter de reden was voor zijn bezoek aan dit kamp. :)
Grappig was dat ik mee werd uitgenodigd om thee te drinken door de Maoïstisch leider... Heel lief, maar die mannen van UN vroegen zich af wie ik was, en tja... wie ben ik eigenlijk? :)) Een toerist die rondhangt in een legerkamp... beetje rare combinatie (lol).
De UN verantwoordelijke van Recovery en Reïntegration heeft me
gevraagd om hem te contacteren wanneer ik terug in KTM ben. Hij had namelijk te weinig tijd in het kamp om te onderzoeken wat de PLA'ers nodig hebben om terug in het gewone dagelijkse leven te integreren. Niet dat ik dat nu weet na een paar dagen daar, maar zal mss op een paar vragen kunnen antwoorden...Na het kamp gingen we naar Thila. Hier ontmoette ik de vrouwen van de vrouwenorganisatie. Zij vertelden me dat ze vooral rondreizen in de regio, en vrouwen bewust maken van hun situatie, ze proberen te stimuleren voor familieplanning,... Familieplanning is hier echt een issue. Niet alleen is de bevolking hier ongelooflijk snel aangegroeid (van 5 miljoen 20 jaar geleden, naar 25 miljoen nu), maar de vrouwen lijden hieronder: fysiek, tijdsintensief,... Ze raden ook aan niet te vroeg te huwen. Pas vanaf 18 jaar voor meisjes en 22 voor jongens.
Hier en daar zag ik wel mannen die de was deden, of water haalden, of kookten,... en algemeen zeiden ze me dat er hier minder discriminatie was, maar ze gaven toe dat mentaliteit veranderen moeilijk is en traag gaat. In PLA daarentegen beweren alle vrouwen dat er geen discriminatie is. Ze doen allen dezelfde taken. Er bestaan wel strenge regels in verband met sexualiteit binnen PLA. Verboden voor het huwelijk. Ze mogen wel een liefje hebben, maar dat moet binnen de perken blijven. Door verder in Rolpa te trekken, zag ik dat PLA niet alleen in kampen zitten, veel van hen leven in dorpen. Je kan ze herkennen aan hun typische jassen :). Zelf ben ik momenteel ook eigenaar van zo'n jas... Was namelijk mijn jas (die ik hier gekocht had omdat het zo koud was) in een hotel vergeten, en heb van PLA een nieuwe jas gekregen. En een sjaal ook.Rolpa heeft een autonome regering die probeert zelf de streek te ontwikkelen. Ze werken samen m
et GTZ (duitse bilaterale hulp) en nog enkele NGO's. Ze hebben in samenwerking met de 2 buurdistricten, besloten een ziekenhuis te bouwen. En ze zijn bezig met de aanleg van een weg. Onderweg in deze streek vertelden ze me vol trots dat de weg waarop we reden door hen gemaakt was. Ik (met mijn westerse logica) dacht dat ze bedoelden dat ze de weg meer effen gemaakt hadden. Nadien bleek echter dat er helemaal geen weg was - dat alles in deze streek te voet gedaan werd. :)Momenteel is er 45 kilometer van de weg af, en ze zijn van plan 93 kilometer aan te leggen. Naar het ziekenhuis was dus nog geen weg. Van Thila naar daar zou 4u wandelen zijn, beweerden ze eerst. Daarna zeiden ze dat het voor ons 5u en half zou zijn. Wel, ik heb er 7 uur over gedaan. Het begon met een vreselijke klim omhoog: stel u voor 2u lang onregelmatige trappen lopen. Ik was dood toen in de eerste berg op was... bleek dat we er nog 1 over moesten. En na deze bleek dat we volledig moesten afdalen in het dal en dan terug een berg op moesten! Ik heb mij die dag regelmatig afgevraagd: "WAAROM DOEN MENSEN DIT VOOR HUN PLEZIER??" :) NO way dat ik hier in Nepal ga trekken, ook al beweerd iedereen "in Nepal moet ge getrokken hebben".De terugweg was wel helemaal anders... Deze keer in 6 uur, en omdat ik wist w
at er zou komen, was ik minder gefrustreerd. En deze keer meer tala (dalen) dan mati (stijgen). Van deze wandeling heb ik echt genoten. Prakash en Bartaman (onze gids) hebben me een nepalees liedje aangeleerd onderweg. Bartaman is trouwens 19 jaar, en heeft een flink litteken van een schotwond op zijn arm. Geraakt door Royal Army met een Belgisch wapen. Dit krijg je meestal wel te horen als ze weten dat je van België komt: de wapens die onze regering leverde aan de koning en zijn leger.Ondertussen dus terug in Pokhara. Het solidarity-team organiseerde hier een programma over toerisme, en ik kreeg de avond ervoor te horen dat er van mij verwacht werd dat ik een speech zou houden over de uitdagingen voor toerisme in Nepal. Hm - heb het er wel o.k. vanaf gebracht, denk ik :) En de volgende dag had ik een interview voor een krant over mijn ervaring in Rolpa... Begin hier stilaan een beroemdheid te worden ;-)
Thursday, January 4, 2007
Gelukkig Nieuwjaar!
Tijd om mijn blog nog eens up te daten... In Kathmandu heeft het
solidarity-team me goed bezig gehouden. Ondertussen ben ik teruggekomen naar Pokhara om nieuwjaar te vieren.
Wat heb ik allemaal gedaan… Ah, heb met Amrita, van de vrouwenorganisatie, samengezeten. We hebben een lange, interessante discussie gehad. Maar echt meewerken me
t hen zal momenteel moeilijk zijn. Ze hebben tijdens de repressie van de koning veel vrouwen verloren : verkracht en vermoord. Ze zijn nu vooral bezig met de organisatie terug op te bouwen. En ze zijn sterk aan het lobbyen de vrouwenrechten in de interimconstitutie te verdedigen. Ze heeft me wel voorgesteld om hun lokale werking in West-Nepal te bezoeken, waar ze al heel veel bereikt hebben. In deze regio zijn vrouwen, volgens haar, meer gelijk aan mannen en helpen de mannen in het huishouden. Ben benieuwd :)
Ben met het solidarity-team naar een politieke bijeenkomst op een plein geweest. Dit werd georganiseerd door Democratic Republic Nepal. Zoveel volk! Nepalezen zijn echt bezig met politiek. Regelmatig zie je hier groepen mensen staan, en als je dan dichterbij gaat, blijken het publieke politieke uiteenzettingen. 
Iedereen die ik het vraag heeft hoop dat het nu vrede zal zijn in Nepal, en velen geloven in een nieuw Nepal. Heb ondertussen ontdekt dat ‘Maoïst’ hier geen vies woord is. En communist nog minder. Iemand vertelde me dat CPN(UML), communist party of Nepal, tegen Clinton ooit zei, dat zij eigenlijk sociaal democraten zijn, maar zich communist noemen omdat de Nepalezen communisme willen. Maar hoe groot de ondersteuning voor de maoïsten echt is weet niemand me te zeggen. Je ziet ze nu wel vaak openlijk. Ben op bezoek geweest bij een organisatie, waarvan achteraf bleek dat ze een ondersteuningsgroep van de Maoïsten zijn. Of je leest in het nieuws over de vakbond van de maoïsten die in Pokhara drie dagen staakt voor betere werkomstandigheden in de hotels,…
Tijd om mijn blog nog eens up te daten... In Kathmandu heeft het
solidarity-team me goed bezig gehouden. Ondertussen ben ik teruggekomen naar Pokhara om nieuwjaar te vieren.Wat heb ik allemaal gedaan… Ah, heb met Amrita, van de vrouwenorganisatie, samengezeten. We hebben een lange, interessante discussie gehad. Maar echt meewerken me
t hen zal momenteel moeilijk zijn. Ze hebben tijdens de repressie van de koning veel vrouwen verloren : verkracht en vermoord. Ze zijn nu vooral bezig met de organisatie terug op te bouwen. En ze zijn sterk aan het lobbyen de vrouwenrechten in de interimconstitutie te verdedigen. Ze heeft me wel voorgesteld om hun lokale werking in West-Nepal te bezoeken, waar ze al heel veel bereikt hebben. In deze regio zijn vrouwen, volgens haar, meer gelijk aan mannen en helpen de mannen in het huishouden. Ben benieuwd :)
Ben met het solidarity-team naar een politieke bijeenkomst op een plein geweest. Dit werd georganiseerd door Democratic Republic Nepal. Zoveel volk! Nepalezen zijn echt bezig met politiek. Regelmatig zie je hier groepen mensen staan, en als je dan dichterbij gaat, blijken het publieke politieke uiteenzettingen. 
Iedereen die ik het vraag heeft hoop dat het nu vrede zal zijn in Nepal, en velen geloven in een nieuw Nepal. Heb ondertussen ontdekt dat ‘Maoïst’ hier geen vies woord is. En communist nog minder. Iemand vertelde me dat CPN(UML), communist party of Nepal, tegen Clinton ooit zei, dat zij eigenlijk sociaal democraten zijn, maar zich communist noemen omdat de Nepalezen communisme willen. Maar hoe groot de ondersteuning voor de maoïsten echt is weet niemand me te zeggen. Je ziet ze nu wel vaak openlijk. Ben op bezoek geweest bij een organisatie, waarvan achteraf bleek dat ze een ondersteuningsgroep van de Maoïsten zijn. Of je leest in het nieuws over de vakbond van de maoïsten die in Pokhara drie dagen staakt voor betere werkomstandigheden in de hotels,…Ah, over de tractorchauffeur: 3000 roepies is geen goed loon (= 300€). Maar van de Musahar gemeenschap verdient hij wel het best. Heb eens wat geïnformeerd in Kathmandu wat mensen ongeveer verdienen, en iemand met een job van de staat, bij telecom, verdient 15 000 NRP, waarvan 5 000NRP naar de huur van zijn appartement gaat. Chanda van Solidarity-team verdient 10 000NRP per maand door verkoop van het magazine en het zoeken van publiciteit voor het magazine (ze krijgt 40% van de opbrengst van beiden).
Het solidarity-magazine bestaat sinds 2001. Hun computers zijn in beslag genomen geweest na de eerste verschijning, omdat ze een artikel hadden over de 'constitution assembly', waar niet over gesproken mocht worden. Ze werken momenteel aan de website, je kan een kijkje nemen op solidaritynepal.org.
Hier in Pokhara heb ik een reiki-cursus gevolgd van 2 dagen... heb geprobeerd mijn scepticisme te onderdrukken en mee te gaan in het verhaal. Niet altijd gemakkelijk voor ons westers denken. Nu heb ik 21 dagen voor de boeg waarbij ik elke dag mijn oefeningen moet doen en daarna mag ik het bij anderen doen. Reiki is een therapie om de energiestromen van het lichaam beter te laten vloeien :)) En deze 21 dagen moet ik mijn lichaam ook zuiveren dus is het moment om te stoppen met roken en ik kan jullie met trots vertellen dat ik al 20u niet meer gerookt heb...
Morgen vertrek ik naar West-Nepal. Daar blijf ik een week en betwijfel of ik toegang zal hebben tot internet.
Het solidarity-magazine bestaat sinds 2001. Hun computers zijn in beslag genomen geweest na de eerste verschijning, omdat ze een artikel hadden over de 'constitution assembly', waar niet over gesproken mocht worden. Ze werken momenteel aan de website, je kan een kijkje nemen op solidaritynepal.org.
Hier in Pokhara heb ik een reiki-cursus gevolgd van 2 dagen... heb geprobeerd mijn scepticisme te onderdrukken en mee te gaan in het verhaal. Niet altijd gemakkelijk voor ons westers denken. Nu heb ik 21 dagen voor de boeg waarbij ik elke dag mijn oefeningen moet doen en daarna mag ik het bij anderen doen. Reiki is een therapie om de energiestromen van het lichaam beter te laten vloeien :)) En deze 21 dagen moet ik mijn lichaam ook zuiveren dus is het moment om te stoppen met roken en ik kan jullie met trots vertellen dat ik al 20u niet meer gerookt heb...
Morgen vertrek ik naar West-Nepal. Daar blijf ik een week en betwijfel of ik toegang zal hebben tot internet.
Wednesday, December 27, 2006
Drukke dagen hier in KTM! Gisteren ontvangen geweest op de redactie van Solidarity tijdschrift, een magazine voor Nepalezen in de wereld. Er zijn namelijk een 12 miljoen (van de 27 miljoen) Nepalezen die in het buitenland wonen en werken. 2 Miljoen over heel de wereld, en 10 miljoen in India. Dit magazine wordt over heel de wereld verkocht via organisaties van Nepalezen, en wordt vooral gelezen door Nepalezen uit de lagere inkomensklasse. Nepalezen die het 3D werk doen, zoals ze zeggen: dirty, difficult and dangerous. Het magazine streeft er vooral naar de Nepalezen te verenigen voor een nieuwe progressieve samenleving.
Hoe ik daar terecht kwam? Vraag ik me ook af :-) Maar in ieder geval heb ik nu de opdracht van hen gekregen om een artikel te schrijven voor hun volgende editie - tegen 5 januari... in het engels... maar ik mag kiezen waar het over gaat. Ik heb een van de dagen overleg met de alliantie van vrouwenorganisaties, waar ik heel veel vragen aan mag stellen, en dus wat inspiratie uit kan halen.
Voor de rest alles goed hier. Laxmi heeft me vandaag gebeld om te zien of alles goed was met me. Zo ongelooflijk lief en bezorgd. :-) Was vandaag nog aan het bedenken dat ik van de gastvrijheid hier nog veel kan leren.
Vandaag iets buiten KTM naar een dorpje geweest onder begeleiding van Keshav, van het solidarity-team. De bedoeling was, denk ik, dat we naar een tempel gingen maar het werd al snel donker en we zijn er niet geraakt want we moesten de laatste bus terug naar KTM hebben (om 18u). Dit dorp was wel heel pittoresk met veel oude typische gebouwen.
Hoe ik daar terecht kwam? Vraag ik me ook af :-) Maar in ieder geval heb ik nu de opdracht van hen gekregen om een artikel te schrijven voor hun volgende editie - tegen 5 januari... in het engels... maar ik mag kiezen waar het over gaat. Ik heb een van de dagen overleg met de alliantie van vrouwenorganisaties, waar ik heel veel vragen aan mag stellen, en dus wat inspiratie uit kan halen.
Voor de rest alles goed hier. Laxmi heeft me vandaag gebeld om te zien of alles goed was met me. Zo ongelooflijk lief en bezorgd. :-) Was vandaag nog aan het bedenken dat ik van de gastvrijheid hier nog veel kan leren.
Vandaag iets buiten KTM naar een dorpje geweest onder begeleiding van Keshav, van het solidarity-team. De bedoeling was, denk ik, dat we naar een tempel gingen maar het werd al snel donker en we zijn er niet geraakt want we moesten de laatste bus terug naar KTM hebben (om 18u). Dit dorp was wel heel pittoresk met veel oude typische gebouwen.
Tuesday, December 26, 2006
Monday, December 25, 2006
Op bezoek bij Musahar
Musahar is een gemeenschap uit de laagste klasse. Oorspronkelijk zijn het vissers en kanovaarders. De rivier is nu echter natuurpark, dus mogen zij er niet meer in vissen. En ze hebben ook niet veel werk meer als kanovaarder, omdat er nu bruggen zijn over het water, en ze dus mensen niet meer moeten overzetten. Ze hebben geen land, en land is duur in de Chitwan-regio, dus ze hebben geen mogelijkheid om over te gaan naar landbouw. Sommigen hebben onregelmatig werk in hotels.
We werden ontvangen door Bwagawanti Majhi, de gezondheidsfacilitator van het dorp. Zij kreeg een training hiervoor, en kan nu haar naam schrijven, maar is nog analfabeet voor de rest. Zij vertelt ons over de situatie van de gemeenschap.
Met een vloed enkele jaren geleden, zijn al hun huizen weggespoeld. Nederlanders hebben toen stenen gebouw gezet. Ze hadden toen 1 kamer per gezin, ondertussen is de groep gegroeid en wonen ze met 2 a 3 gezinnen in een kamer. Niet alleen is het niet gemakkelijk om met zo'n hoop op elkaar te leven, maar als er iemand ziek is, heeft iedereen het. En ze spreken over ziektes als cholera en pneumonie.
Bah, er komt hier net een grote rat langsgelopen in het internetcafé! :-}
De kindersterfte is zeer hoog. Vorig jaar waren er van de 24 vrouwen (tussen 15 en 45 jaar) 2 zwanger, waarvan er 1 baby het overleefd heeft.
Laxmi heeft hier vorig jaar familieplanning campagne gevoerd, en 5 mensen hebben hieraan deelgenomen: 2 mannen en 3 vrouwen hebben zich laten sterliseren. Sommige gezinnen hebben hier 8 kinderen.
Bwagawanti heeft een iets beter economische positie dan de rest van de gemeenschap. Haar man is tractor chauffeur en heeft een vast inkomen van 3000 NRP (iets minder dan 30 euro). En zij heeft vorig jaar een stukje land geleased waar ze rijst op verbouwd heeft. De helft van de opbrengst was echter voor de eigenaar, dus ze heeft nog niet voldoende rijst op het jaar rond te komen. De meeste mannen hebben echter geen vast werk, en klussen hier en daar.
Een oude man kwam naast ons zitten, en hij beweerde 92 jaar te zijn. Hij zag er wel zo uit, maar Kapil dacht dat dit niet mogelijk kon zijn. De meesten weten namelijk niet wanneer ze geboren zijn. Hij gaat elke dag bedelen in de omringende dorpen. Zijn kleinkinderen wonen namelijk bij hem. Zijn zoon is anderhalve maand geleden naar India getrokken om daar werk te zoeken.
Ik denk dat Bwagawanti een voorbeeld is van hoe deze mensen door een beetje educatie toch een weg vinden om hun leven leefbaarder te maken. Maar Laxmi gaat hier onderzoek doen, want er hebben al enkele NGO's projecten gedaan met deze groep, maar tot nu toe heeft het voor de gemeenschap nog niets wezenlijk veranderd.
OK, weer effe genoeg voor nu, ga een beetje van Kathmandu city genieten. Het is hier wel weer vreselijk koud, na het aangename klimaat in Chitwan, maar ben ondertussen uitgerust met een warme jas.
Musahar is een gemeenschap uit de laagste klasse. Oorspronkelijk zijn het vissers en kanovaarders. De rivier is nu echter natuurpark, dus mogen zij er niet meer in vissen. En ze hebben ook niet veel werk meer als kanovaarder, omdat er nu bruggen zijn over het water, en ze dus mensen niet meer moeten overzetten. Ze hebben geen land, en land is duur in de Chitwan-regio, dus ze hebben geen mogelijkheid om over te gaan naar landbouw. Sommigen hebben onregelmatig werk in hotels.
We werden ontvangen door Bwagawanti Majhi, de gezondheidsfacilitator van het dorp. Zij kreeg een training hiervoor, en kan nu haar naam schrijven, maar is nog analfabeet voor de rest. Zij vertelt ons over de situatie van de gemeenschap.
Met een vloed enkele jaren geleden, zijn al hun huizen weggespoeld. Nederlanders hebben toen stenen gebouw gezet. Ze hadden toen 1 kamer per gezin, ondertussen is de groep gegroeid en wonen ze met 2 a 3 gezinnen in een kamer. Niet alleen is het niet gemakkelijk om met zo'n hoop op elkaar te leven, maar als er iemand ziek is, heeft iedereen het. En ze spreken over ziektes als cholera en pneumonie.
Bah, er komt hier net een grote rat langsgelopen in het internetcafé! :-}
De kindersterfte is zeer hoog. Vorig jaar waren er van de 24 vrouwen (tussen 15 en 45 jaar) 2 zwanger, waarvan er 1 baby het overleefd heeft.
Laxmi heeft hier vorig jaar familieplanning campagne gevoerd, en 5 mensen hebben hieraan deelgenomen: 2 mannen en 3 vrouwen hebben zich laten sterliseren. Sommige gezinnen hebben hier 8 kinderen.
Bwagawanti heeft een iets beter economische positie dan de rest van de gemeenschap. Haar man is tractor chauffeur en heeft een vast inkomen van 3000 NRP (iets minder dan 30 euro). En zij heeft vorig jaar een stukje land geleased waar ze rijst op verbouwd heeft. De helft van de opbrengst was echter voor de eigenaar, dus ze heeft nog niet voldoende rijst op het jaar rond te komen. De meeste mannen hebben echter geen vast werk, en klussen hier en daar.
Een oude man kwam naast ons zitten, en hij beweerde 92 jaar te zijn. Hij zag er wel zo uit, maar Kapil dacht dat dit niet mogelijk kon zijn. De meesten weten namelijk niet wanneer ze geboren zijn. Hij gaat elke dag bedelen in de omringende dorpen. Zijn kleinkinderen wonen namelijk bij hem. Zijn zoon is anderhalve maand geleden naar India getrokken om daar werk te zoeken.
Ik denk dat Bwagawanti een voorbeeld is van hoe deze mensen door een beetje educatie toch een weg vinden om hun leven leefbaarder te maken. Maar Laxmi gaat hier onderzoek doen, want er hebben al enkele NGO's projecten gedaan met deze groep, maar tot nu toe heeft het voor de gemeenschap nog niets wezenlijk veranderd.
OK, weer effe genoeg voor nu, ga een beetje van Kathmandu city genieten. Het is hier wel weer vreselijk koud, na het aangename klimaat in Chitwan, maar ben ondertussen uitgerust met een warme jas.
Subscribe to:
Posts (Atom)