Drukke dagen hier in KTM! Gisteren ontvangen geweest op de redactie van Solidarity tijdschrift, een magazine voor Nepalezen in de wereld. Er zijn namelijk een 12 miljoen (van de 27 miljoen) Nepalezen die in het buitenland wonen en werken. 2 Miljoen over heel de wereld, en 10 miljoen in India. Dit magazine wordt over heel de wereld verkocht via organisaties van Nepalezen, en wordt vooral gelezen door Nepalezen uit de lagere inkomensklasse. Nepalezen die het 3D werk doen, zoals ze zeggen: dirty, difficult and dangerous. Het magazine streeft er vooral naar de Nepalezen te verenigen voor een nieuwe progressieve samenleving.
Hoe ik daar terecht kwam? Vraag ik me ook af :-) Maar in ieder geval heb ik nu de opdracht van hen gekregen om een artikel te schrijven voor hun volgende editie - tegen 5 januari... in het engels... maar ik mag kiezen waar het over gaat. Ik heb een van de dagen overleg met de alliantie van vrouwenorganisaties, waar ik heel veel vragen aan mag stellen, en dus wat inspiratie uit kan halen.
Voor de rest alles goed hier. Laxmi heeft me vandaag gebeld om te zien of alles goed was met me. Zo ongelooflijk lief en bezorgd. :-) Was vandaag nog aan het bedenken dat ik van de gastvrijheid hier nog veel kan leren.
Vandaag iets buiten KTM naar een dorpje geweest onder begeleiding van Keshav, van het solidarity-team. De bedoeling was, denk ik, dat we naar een tempel gingen maar het werd al snel donker en we zijn er niet geraakt want we moesten de laatste bus terug naar KTM hebben (om 18u). Dit dorp was wel heel pittoresk met veel oude typische gebouwen.

Op bezoek bij Chepang

Op bezoek bij Musahar
Musahar is een gemeenschap uit de laagste klasse. Oorspronkelijk zijn het vissers en kanovaarders. De rivier is nu echter natuurpark, dus mogen zij er niet meer in vissen. En ze hebben ook niet veel werk meer als kanovaarder, omdat er nu bruggen zijn over het water, en ze dus mensen niet meer moeten overzetten. Ze hebben geen land, en land is duur in de Chitwan-regio, dus ze hebben geen mogelijkheid om over te gaan naar landbouw. Sommigen hebben onregelmatig werk in hotels.
We werden ontvangen door Bwagawanti Majhi, de gezondheidsfacilitator van het dorp. Zij kreeg een training hiervoor, en kan nu haar naam schrijven, maar is nog analfabeet voor de rest. Zij vertelt ons over de situatie van de gemeenschap.
Met een vloed enkele jaren geleden, zijn al hun huizen weggespoeld. Nederlanders hebben toen stenen gebouw gezet. Ze hadden toen 1 kamer per gezin, ondertussen is de groep gegroeid en wonen ze met 2 a 3 gezinnen in een kamer. Niet alleen is het niet gemakkelijk om met zo'n hoop op elkaar te leven, maar als er iemand ziek is, heeft iedereen het. En ze spreken over ziektes als cholera en pneumonie.
Bah, er komt hier net een grote rat langsgelopen in het internetcafé! :-}
De kindersterfte is zeer hoog. Vorig jaar waren er van de 24 vrouwen (tussen 15 en 45 jaar) 2 zwanger, waarvan er 1 baby het overleefd heeft.
Laxmi heeft hier vorig jaar familieplanning campagne gevoerd, en 5 mensen hebben hieraan deelgenomen: 2 mannen en 3 vrouwen hebben zich laten sterliseren. Sommige gezinnen hebben hier 8 kinderen.
Bwagawanti heeft een iets beter economische positie dan de rest van de gemeenschap. Haar man is tractor chauffeur en heeft een vast inkomen van 3000 NRP (iets minder dan 30 euro). En zij heeft vorig jaar een stukje land geleased waar ze rijst op verbouwd heeft. De helft van de opbrengst was echter voor de eigenaar, dus ze heeft nog niet voldoende rijst op het jaar rond te komen. De meeste mannen hebben echter geen vast werk, en klussen hier en daar.
Een oude man kwam naast ons zitten, en hij beweerde 92 jaar te zijn. Hij zag er wel zo uit, maar Kapil dacht dat dit niet mogelijk kon zijn. De meesten weten namelijk niet wanneer ze geboren zijn. Hij gaat elke dag bedelen in de omringende dorpen. Zijn kleinkinderen wonen namelijk bij hem. Zijn zoon is anderhalve maand geleden naar India getrokken om daar werk te zoeken.
Ik denk dat Bwagawanti een voorbeeld is van hoe deze mensen door een beetje educatie toch een weg vinden om hun leven leefbaarder te maken. Maar Laxmi gaat hier onderzoek doen, want er hebben al enkele NGO's projecten gedaan met deze groep, maar tot nu toe heeft het voor de gemeenschap nog niets wezenlijk veranderd.
OK, weer effe genoeg voor nu, ga een beetje van Kathmandu city genieten. Het is hier wel weer vreselijk koud, na het aangename klimaat in Chitwan, maar ben ondertussen uitgerust met een warme jas.

De avond dat ik terug was uit Lumbini, bleek het vergadering bij Laxmi van de vrouwengroep SRIZANA. Ik werd uitgenodigd om deel te nemen aan de vergadering en het was heel boeiend om de sfeer te kunnen opsnuiven. De vrouwengroep is een spaargroep die elke maand 20 NRP per persoon samenlegt. Van dit geld kunnen de leden een lening krijgen wanneer nodig. Elke maand organiseren ze een activiteit, zoals nu een picknick. Soms kuisen ze samen het dorp op, of hebben ze een cultureel/religieus programma,... En regelmatig hebben ze discussies over actuele gebeurtenissen, en wat ze eraan kunnen doen. Zo besloten ze in april mee op straat te komen om tegen de koning te betogen.
De leden van de groep zijn arme vrouwen met sociale problemen die geen toegang tot financiele middelen hebben. Laxmi heeft de groep opgericht om deze vrouwen te versterken. De leningen kunnen ze gebruiken voor hun huishouding, voor educatie van de kinderen of om inkomensgenererende activiteiten te ontwikkelen. Zo heeft een vrouw met een riksha een mobiel winkeltje opgericht, en doet elke dag hare toer van het dorp.

Heb nog ongelooflijk veel te vertellen, want we zijn op bezoek geweest bij de gemeenschappen waar Laxmi mee gaat werken, maar dat zal voor morgen zijn. Ben vandaag teruggekomen naar Kathmandu en niks zo vermoeiender dan uren in de bus zitten.
Prettige feestdagen!! :-)

3 dagen geleden met Emil met de moto van Pokhara naar Chitwan gereden. Na effe zoeken, toch bij Kapil & Laxmi (zijn vrouw) terecht gekomen. Heerlijk gegeten: rijstpap met groentjes... speciale combinatie maar wel goed. De rijstpap was de beste die ik ooit gegeten heb. Met kokosmelk en kaneel en dadels. 's Avonds waren we op een ritueel feest van Brahmin (de hogere kaste).
De volgende dag was het algemene staking in Nepal, dus zijn we gaan kanovaren en olifantrijden want er werd niet gewerkt. De maoïsten hadden de staking afgeroepen omdat de huidige regering ambassadeurs aangesteld had. Hiermee waren ze niet akkoord want er was afgesproken dat ze pas beslissingen zouden nemen vanaf dat de interimregering (waaraan de maoïsten ook deelnemen) ingesteld is.
's Avonds een ritueel feest van de Vaisya-kaste gezien.* Zij dansen met stokken, tussen vechten en dansen, eigenlijk. Hiervan maar 1 foto want mijn batterijen waren op.

Gisteren besloten we een 1 dagsbezoek te doen aan Lumbini, waar Buddha geboren is. Maar de afstand hadden we lichtelijk onderschat, en we zijn ook een paar keer verloren gereden :-) dus hebben er 7 uur over gedaan. Daar aankomen was een kleine cultuurschok... De site zelf is heel rustgevend, maar daarbuiten is het 'echte' Nepal, of misschien India. Moeilijk uit te leggen waarom ik wat van de kaart was... vermoeidheid zal er wel mee te maken hebben, maar ook de basic omstandigheden waarin de mensen leven.
En vandaag terug naar Chitwan gekomen met de bus. Blijf hier waarschijnlijk een paar dagen, en dan terug richting Kathmandu, eindelijk.
Slecht nieuws ivm foto's: ben mijn kabeltje vergeten in Pokhara, dus het zal nieuwjaar zijn voor ik foto's op blog kan zetten.

*gepikt van internet: In het kastensysteem zoals in het Hindoeïsme zijn er vier kasten (van hoog naar laag): de Brahmin, de Chetri, de Vaisya en ten slotte, de Sudra. De eerste zijn de priesters, de geestelijken, en zij zijn het vaak die bepalen wat gebeurt. Hoewel zij niet de ‘regeringskaste’ zijn, maken ze vaak wel de dienst uit. De Chetri, volgens het systeem, is de strijders-kaste: deze mensen vormen het leger, vormen de regering, dat is hun pakkie-an. De Vaisya zijn de ambachtslieden, de arbeiders, de middenklasse. De Sudra zijn de onaanraakbaren, zij die het vuile werk moeten opknappen. De slagers, de schoenmakers, de kleermakers, enzovoort.
http://www.zending.org/Landen/Nepal/nepal.htm

Vliegen is zalig! was al vergeten hoe fijn het was. Straks ga ik nog eens.

Voor de rest valt er hier in Pokhara niet veel te beleven. Leer wel wat mensen kennen hier. Vooral toeristen, maar ook wel Nepali's. Met interessante en soms ook triestige verhalen...
Leerde een gids kennen die vertelde over de repressie van de koning hier, nog niet zo lang geleden. Hij is zelf opgepakt geweest, zonder reden want hij was nergens bij betrokken. In een militaire gevangenis gestoken, waar ze van mensenrechten nog nooit gehoord hadden. Ze waren dagen of weken geboeid met een blinddoek aan. Hij heeft er geen idee van hoe lang het was. Ze moesten ergens naar toilet gaan waar ze elektrische schokken van kregen, op een elektrisch geladen plaat of zoiets. En er was psychologische marteling. Heb niet te veel doorgevraagd, het leek me niet gepast. Hij vertelde me ook hoe hij stond tegenover de maoisten. Hij is altijd blij wanneer hij maoisten tegenkomt op zijn routes. Hij voelt zich veilig dan, hoewel hij zelf geen maoist is. Hij hoopt dat ze nu niet toegeven tijdens de onderhandelingen om de koning aan te houden als ceremoniele koning. Hij zegt dat 70% van de Nepalezen achter de maoisten staan, maar dat veel het niet hardop zullen zeggen, uit schrik dat het politieke klimaat terug veranderd en dat ze dan opgepakt en gemarteld zullen worden. Ben benieuwd naar de verkiezingen in maart.
En de meeste Nepalezen bij wie ik informeer naar het kastesysteem, zijn er tegen. Ik denk dat die verandering al een tijdje aan de gang is. Bikram, mijn 16jarig leraar nepalees hier in Pokhara, zegt dat sommige ouderen zich nog zo gedragen (andere kaste niet aanraken,...), maar dat de jongeren gewoon met elkaar omgaan. De hogere kaste heeft wel meer bagage mee, zowel educatief als financieel. Maar dat is bij ons ook nog steeds zo...

OK, mijn eerste indruk van KTM was niet zo geweldig: het regende dan ook toen ik aankwam, het is er ijskoud en door de regen zag het er vuil en grauw uit. Na enkele dagen begon ik het toch te appreciëren.
Over de vrouwenorganisatie waarvan ik de voorzitster ontmoet heb: Wat ik tot nu begrepen heb, is dat ze zich momenteel vooral bezig houden met het strijden tegen discriminatie in het wetboek. Zo kan een vrouw bijvoorbeeld niet erven. De bezittingen van de ouders worden tussen de zonen verdeeld. Heb ook al gezien dat de vrouwen hier ongelooflijk hard werken, de hele dag. Nepal is het enige land trouwens waar vrouwen vroeger sterven dan mannen.
Ondertussen ben ik in Pokhara geraakt. Een dagje later, want mijn lichaam weigerde iets wat ik gegeten had.
Toen ik gisteren aankwam, werd ik direct meegesleurd in een boot om aan de overkant van het meer een berg op te wandelen om daar van het prachtige zicht te genieten. Dat was effe afzien: had 2 dagen niet gegeten (jawel: 3 cocoskoekjes en 2 mangosapjes) en mijn lichaam was nog aan het beslissen of het nu genezen was of niet. Maar heb alle ziektekiemen eruit gewandeld denk ik, en had een ongelooflijke eetlust 's avonds.
Vanmiddag ga ik paragliden :-) naar een dorpje iets verder, waar veel visresto's zijn en dan gaan we daar eten en komen we met de local bus terug. Spannend!
Ah, hier in Pokhara is het weer zoals ik me voorgesteld had: 's nachts koud maar in de dag een 20 graden. Dat doet wel goed na de onderkoeling in KTM.

Eerst indruk: druk druk druk! Zoveel verkeer en mensen op straat, en ze rijden hier als gekken :-)
en moe moe moe, die paar uur verschil wegen toch wel wat: deze morgen had ik een afspraak aan de andere kant van Kathmandu; hier om 8 u opstaan is zoals om 3 uur 's nachts opstaan in Belgie...
Nepal is toch anders dan ik verwacht had - hoe ik het verwacht had kan ik niet echt zeggen... iets meer "ontwikkeld" misschien. Meer zoiets als Mexico, maar de eerste indruk is eerder 'Arusha-like'. Heb natuurlijk wel nog maar een klein stukje van de stad gezien.

Ondertussen heb ik de voorzitster van de vrouwenorganisatie ontmoet. We hebben afgesproken dat ik volgende week met haar meewerk, want deze week heeft ze het heel druk, en zo kan ik eerst wat van het land zien, en wat wennen aan de gewoontes hier.
Shova, de schoonzus van Kapil, bracht me daarna naar (hindu)tempels - waar ik niet binnen mocht :-). Maar het was wel leuk met haar, ze heeft me wat nepalees proberen te leren en ze heeft gezorgd voor 'manorundun' (= entertainement).
Kapil is ondertussen vertrokken naar Chitwan, en verwacht me daar over een paar dagen om het project van zijn vrouw te bezoeken. Maar eerst ga ik naar Pokhara... paragliden denk ik ;-).