Ja! Hier ben ik weer :)
Na 10 dagen in de 'remoted area' Rolpa, had ik effe een paar dagen nodig om te bekomen.
Ik ben vertrokken samen met Prakash, een journalist die de streek kent. Voor hem was het ook interessant om erheen te gaan want hij wou een reportage maken over die streek. Toen ik vertrok, wist ik niet goed wat er ging gebeuren, en had het gevoel dat de plannen wel eens veranderden. De reis verliep heel anders dan ik me voorgesteld had.
We reisden 2 dagen met de lokale bus. De eerste dag had ik eerst een stoel die niet vastzat en die de hele tijd als een schommel op en neer wipte. Na een uur kwam (chance!) een andere stoel vrij. Op deze bus reisde ook een geit mee. :) De volgende dag waren het kippen. Na enkele uren reden we door een kamp. Prakash besloot hier uit te stappen, want het zou volgens hem een interessante reportage zijn. Het bleek een kamp van PLA te zijn: het Peoples Liberation Army, de maoisten dus. Heb daar gesprekken gehad met vooral vrouwelijke milities. De komende dagen zal ik regelmatig een verhaal van iemand op de site zetten.
De sfeer in het kamp was heel familiair en gemoedelijk. Had niet het gevoel in een legerbasis te zijn. Terwijl we daar waren, kwam UN op bezoek in het kamp, want hier zouden twee containers om de wapens in op te bergen, komen. In het vredesakkoord staat namelijk dat PLA zijn wapens moet opbergen voordat CPN(Maoist) in de interimregering mag stappen.
Aangezien ik een (redelijk) goede camera heb, had mijn vriend gevraagd of ik foto's wou trekken van het gebeuren. Ik vermoed dat de komst van de UN helikopter de reden was voor zijn bezoek aan dit kamp. :)
Grappig was dat ik mee werd uitgenodigd om thee te drinken door de Maoïstisch leider... Heel lief, maar die mannen van UN vroegen zich af wie ik was, en tja... wie ben ik eigenlijk? :)) Een toerist die rondhangt in een legerkamp... beetje rare combinatie (lol).
De UN verantwoordelijke van Recovery en Reïntegration heeft me gevraagd om hem te contacteren wanneer ik terug in KTM ben. Hij had namelijk te weinig tijd in het kamp om te onderzoeken wat de PLA'ers nodig hebben om terug in het gewone dagelijkse leven te integreren. Niet dat ik dat nu weet na een paar dagen daar, maar zal mss op een paar vragen kunnen antwoorden...
Na het kamp gingen we naar Thila. Hier ontmoette ik de vrouwen van de vrouwenorganisatie. Zij vertelden me dat ze vooral rondreizen in de regio, en vrouwen bewust maken van hun situatie, ze proberen te stimuleren voor familieplanning,... Familieplanning is hier echt een issue. Niet alleen is de bevolking hier ongelooflijk snel aangegroeid (van 5 miljoen 20 jaar geleden, naar 25 miljoen nu), maar de vrouwen lijden hieronder: fysiek, tijdsintensief,... Ze raden ook aan niet te vroeg te huwen. Pas vanaf 18 jaar voor meisjes en 22 voor jongens.
Hier en daar zag ik wel mannen die de was deden, of water haalden, of kookten,... en algemeen zeiden ze me dat er hier minder discriminatie was, maar ze gaven toe dat mentaliteit veranderen moeilijk is en traag gaat. In PLA daarentegen beweren alle vrouwen dat er geen discriminatie is. Ze doen allen dezelfde taken. Er bestaan wel strenge regels in verband met sexualiteit binnen PLA. Verboden voor het huwelijk. Ze mogen wel een liefje hebben, maar dat moet binnen de perken blijven. Door verder in Rolpa te trekken, zag ik dat PLA niet alleen in kampen zitten, veel van hen leven in dorpen. Je kan ze herkennen aan hun typische jassen :). Zelf ben ik momenteel ook eigenaar van zo'n jas... Was namelijk mijn jas (die ik hier gekocht had omdat het zo koud was) in een hotel vergeten, en heb van PLA een nieuwe jas gekregen. En een sjaal ook.
Rolpa heeft een autonome regering die probeert zelf de streek te ontwikkelen. Ze werken samen met GTZ (duitse bilaterale hulp) en nog enkele NGO's. Ze hebben in samenwerking met de 2 buurdistricten, besloten een ziekenhuis te bouwen. En ze zijn bezig met de aanleg van een weg. Onderweg in deze streek vertelden ze me vol trots dat de weg waarop we reden door hen gemaakt was. Ik (met mijn westerse logica) dacht dat ze bedoelden dat ze de weg meer effen gemaakt hadden. Nadien bleek echter dat er helemaal geen weg was - dat alles in deze streek te voet gedaan werd. :)Momenteel is er 45 kilometer van de weg af, en ze zijn van plan 93 kilometer aan te leggen. Naar het ziekenhuis was dus nog geen weg. Van Thila naar daar zou 4u wandelen zijn, beweerden ze eerst. Daarna zeiden ze dat het voor ons 5u en half zou zijn. Wel, ik heb er 7 uur over gedaan. Het begon met een vreselijke klim omhoog: stel u voor 2u lang onregelmatige trappen lopen. Ik was dood toen in de eerste berg op was... bleek dat we er nog 1 over moesten. En na deze bleek dat we volledig moesten afdalen in het dal en dan terug een berg op moesten! Ik heb mij die dag regelmatig afgevraagd: "WAAROM DOEN MENSEN DIT VOOR HUN PLEZIER??" :) NO way dat ik hier in Nepal ga trekken, ook al beweerd iedereen "in Nepal moet ge getrokken hebben".
De terugweg was wel helemaal anders... Deze keer in 6 uur, en omdat ik wist wat er zou komen, was ik minder gefrustreerd. En deze keer meer tala (dalen) dan mati (stijgen). Van deze wandeling heb ik echt genoten. Prakash en Bartaman (onze gids) hebben me een nepalees liedje aangeleerd onderweg. Bartaman is trouwens 19 jaar, en heeft een flink litteken van een schotwond op zijn arm. Geraakt door Royal Army met een Belgisch wapen. Dit krijg je meestal wel te horen als ze weten dat je van België komt: de wapens die onze regering leverde aan de koning en zijn leger.

Ondertussen dus terug in Pokhara. Het solidarity-team organiseerde hier een programma over toerisme, en ik kreeg de avond ervoor te horen dat er van mij verwacht werd dat ik een speech zou houden over de uitdagingen voor toerisme in Nepal. Hm - heb het er wel o.k. vanaf gebracht, denk ik :) En de volgende dag had ik een interview voor een krant over mijn ervaring in Rolpa... Begin hier stilaan een beroemdheid te worden ;-)