Op bezoek bij Musahar
Musahar is een gemeenschap uit de laagste klasse. Oorspronkelijk zijn het vissers en kanovaarders. De rivier is nu echter natuurpark, dus mogen zij er niet meer in vissen. En ze hebben ook niet veel werk meer als kanovaarder, omdat er nu bruggen zijn over het water, en ze dus mensen niet meer moeten overzetten. Ze hebben geen land, en land is duur in de Chitwan-regio, dus ze hebben geen mogelijkheid om over te gaan naar landbouw. Sommigen hebben onregelmatig werk in hotels.
We werden ontvangen door Bwagawanti Majhi, de gezondheidsfacilitator van het dorp. Zij kreeg een training hiervoor, en kan nu haar naam schrijven, maar is nog analfabeet voor de rest. Zij vertelt ons over de situatie van de gemeenschap.
Met een vloed enkele jaren geleden, zijn al hun huizen weggespoeld. Nederlanders hebben toen stenen gebouw gezet. Ze hadden toen 1 kamer per gezin, ondertussen is de groep gegroeid en wonen ze met 2 a 3 gezinnen in een kamer. Niet alleen is het niet gemakkelijk om met zo'n hoop op elkaar te leven, maar als er iemand ziek is, heeft iedereen het. En ze spreken over ziektes als cholera en pneumonie.
Bah, er komt hier net een grote rat langsgelopen in het internetcafé! :-}
De kindersterfte is zeer hoog. Vorig jaar waren er van de 24 vrouwen (tussen 15 en 45 jaar) 2 zwanger, waarvan er 1 baby het overleefd heeft.
Laxmi heeft hier vorig jaar familieplanning campagne gevoerd, en 5 mensen hebben hieraan deelgenomen: 2 mannen en 3 vrouwen hebben zich laten sterliseren. Sommige gezinnen hebben hier 8 kinderen.
Bwagawanti heeft een iets beter economische positie dan de rest van de gemeenschap. Haar man is tractor chauffeur en heeft een vast inkomen van 3000 NRP (iets minder dan 30 euro). En zij heeft vorig jaar een stukje land geleased waar ze rijst op verbouwd heeft. De helft van de opbrengst was echter voor de eigenaar, dus ze heeft nog niet voldoende rijst op het jaar rond te komen. De meeste mannen hebben echter geen vast werk, en klussen hier en daar.
Een oude man kwam naast ons zitten, en hij beweerde 92 jaar te zijn. Hij zag er wel zo uit, maar Kapil dacht dat dit niet mogelijk kon zijn. De meesten weten namelijk niet wanneer ze geboren zijn. Hij gaat elke dag bedelen in de omringende dorpen. Zijn kleinkinderen wonen namelijk bij hem. Zijn zoon is anderhalve maand geleden naar India getrokken om daar werk te zoeken.
Ik denk dat Bwagawanti een voorbeeld is van hoe deze mensen door een beetje educatie toch een weg vinden om hun leven leefbaarder te maken. Maar Laxmi gaat hier onderzoek doen, want er hebben al enkele NGO's projecten gedaan met deze groep, maar tot nu toe heeft het voor de gemeenschap nog niets wezenlijk veranderd.
OK, weer effe genoeg voor nu, ga een beetje van Kathmandu city genieten. Het is hier wel weer vreselijk koud, na het aangename klimaat in Chitwan, maar ben ondertussen uitgerust met een warme jas.